بررسی اثر سمیت سلولی و آنتی اکسیدانی کرایزین بر سلول های بنیادی اسپرماتوگونی جداشده از نوزاد موش کوچک آزمایشگاهی

سابقه و هدف: تاکنون گیاهان زیادی در درمان ناباروری مورد استفاده قرار گرفته ­اند. مطالعات نشان داده­اند که کرایزین به ­عنوان یک متابولیت فعال موجود در شهد برخی گیاهان عملکرد تولید مثلی حیوانات را بهبود می­ بخشد. بنابراین، هدف این پژوهش بررسی اثر کرایزین بر روی سلول ­های بنیادی اسپرم­ساز موش کوچک آزمایشگاهی است. مواد و روش ­ها: در این پژوهش تجربی سلول­ های بنیادی اسپرماتوگونی موش سوری در محیط DMEM/F12 کشت شده با غلظت­ های مختلف کرایزین (5/2، 5، 10، 20 و 40 میکروگرم بر میلی­ لیتر) به ­مدت 6 و 12 روز تیمار شدند. سپس، سمیت توسط آزمون­ های MTT، اکردین اورنج/ پروپودیوم ایداید، DAPI و ظرفیت آنتی ­اکسیدانی توسط آزمون DCF-DA مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: کرایزین در غلظت­ های زیر 5 میکروگرم سمیت معنی ­داری بر سلول­ های بنیادی اسپرم­ساز اعمال نکرد (0/05>P). در مقابل زیستایی این سلول­ ها تحت تاثیر دوزهای 10، 20 و40 میکروگرم بر میلی­ لیتر کرایزین در روز 6 پس از کشت به میزان 30، 45 و 56 درصد (05/0P<* و 001/0P<***) و در روز 12 به میزان 44، 56 و 65 درصد کاهش معنی­ دار یافت (0/05<P، 0/01<P و 0/001P<). نتایج آزمون DCF-DA نشان داد که کرایزین در غلظت­ های 5، 5/2 میکروگرم دارای 80 درصد خاصیت آنتی ­اکسیدانی است. نتیجه­ گیری: کرایزین در غلظت­ های پایین می­ تواند اثر حفاظتی روی سلول­ های بنیادی اسپرم­ساز موش سوری داشته باشد که از طریق افزایش زیستایی سلول ­ها، کاهش آپوپتوز سلول­ ها و مهار رادیکال ­های آزاد اثر خود را ایفا می ­کند.